Jestem okropna i już film obejrzany. Jedynym minusem fakt, że trochę krótki (niecałe 2h), bo bardzo pozytywny, śmieszny - ładuje akumulatory w taki fajny, luźny sposób. Takie filmy nie powinny tak szybko się kończyć, ale też nie wyobrażam sobie tego, aby zrobili kontynuację.

Kareenę znowu widzimy w roli śmiesznej wariatki, podobnej do Geety z Jab We Met. Bardzo podobała mi się jej postać, aczkolwiek były dwa albo trzy momenty, gdzie potrafiła zirytować człowieka. Jeśli chodzi o Imrana - jest to mój pierwszy film z jego udziałem. Gra w zasadzie takiego uroczego pedancika, który jest pod całkowitą kontrolą rodziców pod każdym względem - od ubioru krawata, poprzez sposób jedzenia, a kończąc na tym, z kim się spotyka. Jednak pod wpływem znajomości z postacią Kareeny możemy zaobserwować zmiany, które świadczą, że postać Rahula się zmienia i chce żyć na własny rachunek, bez decyzji rodziców, w jaki krawat danego dnia ma założyć.
Film wesoło, luźno opowiada historię, jak całkowicie, poprzez głupią pomyłkę i 'odrobiną' alkoholu można stać się małżeństwem, a potem starać się o unieważnienie tego zdarzenia. Przy czym pojawia się nietypowy problem - jedna strona w trakcie się zakochuje, druga strona tego się nie domyśla - nie ma to, jak matka uświadamiająca własną córkę, że facet ja kocha ;-) - ale koniec końców musi wystarczyć przyjaźń z liczeniem, że 'coś może kiedyś'.
Aha i wstawka z Kuch Kuch Hota Hai przezabawna.

Uff, nie chciałam Wam odbierać za dużo z przyjemności oglądania, więc sporo ominęłam. :-)